Jan had een babytijgertje. Hij heeft er lang op moeten wachten, maar eindelijk mocht hij dan een babytijgertje hebben. Enige tijd waren Jan en de babytijger onafscheidelijk. De babytijger ging overal mee naartoe. Jammer genoeg letten peuters niet altijd even goed op hun spullen. Toen de babytijger bij Prenatal was blijven liggen hebben papa en mama hem nog kunnen terugvinden maar toen we onderweg naar Jort waren, Jan onderweg een naaktslak zag, de babytijger blijkbaar even heeft neergelegd en daarna vergat weer mee te nemen, lukte het niet. We zijn nog een paar keer weer heen en weer gelopen tussen het huis van Jort en ons huis maar de babytijger was en bleef weg tot groot verdriet van Jan.
Nog een hele tijd heeft Jan over zijn babytijger gepraat. Soms als hij een beest ergens mee naartoe wilde nemen bracht ik de babytijger te berde om hem eraan te herinneren dat je zoiets beter kunt laten. “Straks raak je de neushoorn nog kwijt, net als de babytijger, weet je nog Jan?” “Ja, babytijger kwijt… vallen, achter stoep!”. En dan zuchtte Jan eens diep en keek triest naar de neushoorn. Die hij vervolgens toch maar thuisliet.
Jan kent maar één voorzetsel en dat is ‘achter’. Wanneer hij dus beweert dat iets zich ergens achter bevindt, dan kan het er evengoed in, op, voor of onder zijn. Dingen terugvinden wordt er daardoor niet makkelijker op.
Ik vind echter dat Jan zijn lesje nu wel goed geleerd heeft dus toen ik babytijgertjes van Schleich tegenkwam in de speelgoedwinkel heb ik precies zo’n babytijgertje weer gekocht. Én een broertje! Want Jan zelf heeft intussen ook een broertje gekregen.
