Dit zijn Pluche (rechts) en Balthasar (links).
Iemand heeft deze jonge katjes in het bos gedumpt bij Twilhaar (Sallandse Heuvelrug) waar gelukkig opa Arend boswachter/gastheer is. Ze waren flink verzwakt, ondervoed en hadden bloedarmoede vanwege alle teken. Opa Arend heeft ze gevonden, gevangen én een goed tehuis voor ze gezocht. Dat goede tehuis, dat zijn wij!
Pluche en Balthasar zijn dus vanaf nu onze huisdieren. In het begin was met name Balthasar erg bang en deed niet anders dan blazen, grommen en onder de boekenkast zitten. Nu, een kleine week later, springt hij de hele kamer en keuken door (NEE!!! NIET IN DE BOX!!!), komt gezellig bij je om geaaid te worden en ronkt als een benzinemotor. Zelfs laat hij zich gelaten door Jan rondsjouwen als deze hem tenminste te pakken krijgt. Begrijpelijkerwijs kruipt hij nog steeds wel eens onder de kast als onze peuter brullend van enthousiasme op hem afrent. Zijn zusje Pluche was eigenlijk na een paar uurtjes al gewend en dit kleine brutaaltje zit inmiddels overal luid spinnend met haar neus bovenop. Beide katjes zijn perfect zindelijk, hebben nog niet één keer naar de kinderen uitgehaald (terwijl dat van mij best had gemogen toen ze aan hun staarten werden getrokken!) en hebben volgens de dierenarts geen vlooien en nauwelijks wormen.
Het enige minpuntje is dat ik toch nogal allergisch voor ze blijk te zijn. Het is een kwestie van afleren in mijn ogen te wrijven als ik een kat heb aangeraakt – of er de hele dag uitzien alsof ik net een flinke huilbui heb gehad en daarnaast drie weken niet heb geslapen. Voordeel: als ik er niet uitzie kan ik nu behalve Gijs ook nog twee katten de schuld geven! ;-)
