Volgens het consultatiebureau moet Jan eens naar de logopedist omdat hij niet praat. Volgens ons valt het allemaal dik mee. Ten eerste hóeft Jan niet te praten, hij is namelijk non-verbaal nogal sterk en hij weet altijd precies duidelijk te maken wat hij wil, dus waarom zou hij zijn best doen? Krijsen als je een banaan in beeld hebt en lachen als men je een peer voorhoudt, werkt uitstekend. Ten tweede, wat wil een logopedist in vredesnaam beginnen met een kind van nog geen twee? Tja, je zult zien, na een jaar intensieve therapie praat Jan véél beter dan nu. Uh-uh. Moeders denkt dat dat na een jaar géén therapie ook wel zo zal zijn. En ten derde: Jan heeft een indrukwekkende woordenschat als je maar goed naar hem luistert! Hier een (vast niet complete maar toch bijna) lijst, met vertalingen.
Mama
papa
moma = oma
opa
NEI!!!! = nee
Ja (vergezeld van enthousiast knikken)
Mij! = van mij!
Ook! = dat wil ik ook! (bijvoorbeeld een mes)
Bè = Bette
Goe (g zoals in garcon) = koe
Goe-goe = koekje
Poes! (ook: Mauw!)
Bal
Kein = trein
Tein = fonteintje van de buren
Bad
Jas
I-jas = Elias (één van Jans favorieten, ook echt leuk trouwens)
gir? = nog een keer? (na een liedje zingen)
Zeg nou zelf, wat heb je nou eigenlijk nog meer nodig?
Toen Bette deze leeftijd had hield ze ‘s avonds wel eens haar handjes voor het gezicht als het tijd was voor een kusje, en zei dan: “nee mama, de deur is dicht!”. Met iets meer dan anderhalf kon ze tot zes tellen en toen Jan net was geboren, ze was toen bijna twee, kwam ze me altijd waarschuwen: “mama, jouw baby huilt!”. Misschien dat zij de verwachtingen van de wijkzuster wat te hoog heeft laten oplopen wat betreft de spreekvaardigheden van ons kroost? ;-)
Inmiddels is Bette beland in het stadium van de grammaticale verfijning. Papa wil nog wel eens per ongeluk “hun lopen daar” of “hun hebben een nieuwe auto” zeggen en Bette werkt hard aan het uitbannen van deze taalvervuiling. Gisteren liepen we naar school:
Bette: hun fietsen veel harder dan ik!
Mama: eigenlijk is het “ZIJ fietsen veel harder dan ik”.
Bette: is “hun” verkeerd?
Mama : Nou, “zij” is wel wat beter. (politiek antwoord want voorziet toekomstig parmantig corrigeren van papa door vierjarige dochter)
‘s Middags:
Bette: hun wonen… nou zeg ik alweer hun! Waarom zeg ik dat toch fout?
Mama (eerlijk duurt het langst, tenslotte): nou, papa zegt dat ook wel eens.
Bette: Nou! Papa’s “hun” komt in mijn mond! Ik ga nu alleen nog maar “zij” zeggen!
We zijn héél benieuwd hoe die het straks op school gaat doen…
3 Reacties op Jan z'n vocabulaire